O Uyurken / Engin Bilginer
Defne, bebeğim, benim ikinci nefesim, Defneciğim. Sana günaydın. Henüz
uyanmadın. Saat sabahın 6'sı ve Bodrum Türkbükü bütün köy uykuda. Bütün gece
sağıma, soluma dönüp durdum, seni seyrettim. Her kıpırdanışımda seni
uyandırarak. Uyuyordun. Huysuzluklarımın bir uzantısı olan uykusuzluğumu, senin
deyiminle "Rodeo yapan bir kovboyun" sertliğine benzer katılıklarla, bir yandan
ötekine dönüşümü kendine çaresiz düş ettin, uyudun.
Tanrı aptalları korur ama hiç huzur vermez. Ben de bir ahmağım
biliyorsun. Ahmaklar yarını hep yeni bir gün sanırlar. Ama yarın hiçbir zaman
yeni bir gün değildir. Yine yeni bir gün için uyandım. Ne ki, biliyorum öyle
değil. Yaşam bu köyün havası gibi her zaman fırtınalı ve görüş uzaklığı sıfır.
Ortada ne Tanrı, ne deniz, ne güneş olmasa bile, yine de mucizelere inanıyorum.
Galiba habire yadsıdığım şey, bizim mucize olduğumuzu görmek.
Şimdi sana bakıyorum. Ve gözlerini açmanı bekliyorum. Mavi gözlerini.
Onlar, bu sabahı bekleyişimi, bütün bu bekleyişlerimi, sanki haklı çıkaracak.
Hava aydınlanıyor. Kıbrıs mimozaları sapsarı, ikinci bir güneş gibi. Kalemimin
cızırtısını duyuyorum. Bir de senin soluğunun sesini. Köy hala uyuyor ve ben
sana; ikinci nefesime bir şeyler yazabilmek için ayaktayım. Tanrı'nın aptallara
sağladığı korumadan yararlanıyor ama beni huzursuz kılmasına da omuz
silkiyorum. Seni seviyorum. "Çünkü" demiyorum. Ne öncesi, ne sonrası olmayan
bir şey için seviyorum. Babanın sana niçin Defne adını verdiğini düşünüyorum.
Adını taşıyan perinin Apollon'a teslim olmamak için bir ağaca dönüşecek kadar
direnmesi büyülemişti onu. Ama onu şaşırttın. Efsanelerin de tersine
döneceğini, Defneler'in Apollonlar'ı ürküteceğini nereden bilebilirdi. Seni
Seviyorum. Bunu içimde yinelerken şu temiz havayı içime çekiyorum. Hala sana
bakmaktayım ve her sabah olduğu gibi şimdi de gözlerinin mavisi yüreğimde
çarpınca neleri yaşayacağımın fena halde merakındayım. Hala gözlerini açmadın.
Avuçların bir bebek gibi sımsıkı yumulu. Bacakların karnına çekili. Bütün gece
okşadığım bedenin, artık benim farkımda değil. Ama nefesini duyuyorum. Evimdeki
ikinci nefesi.
İkinci nefes sözü beni hırpalıyor aslında. İkinci sözcüğü beni yaman
halde hırpaklıyor. Bunca yaşanmışlıktan sonra birincilerle ikinciler ikilemine
düşmek bana aykırı. Başkaları gibi bir aşkı yaşamayı kendime yediremiyorum. Ama
galiba yaşıyorum. Ne ki uyanmanı ve bana bakmanı istiyorum ikinci nefes. Defne,
son nefesimin olası efendisi. O son nefesimi almanı ve saklamanı isterim. Kimi
sarhoşluktan, kimi zaman da kendimi önemsememden doğan edepsizliğimi bağışla.
Bir de kendinin kendini dayatmasını bağışla.
Çünkü sessiz bir kabullenme içindeyim, bizim dışımızda, başka bir
yerlerde, tek başına kana kana içtiğimiz değişik pınarlar da olduğunu
biliyorum. Bizi yan yana getiren şey o değişik pınarların varlığı. Çünkü o
pınarları özlüyoruz. Ne ki söylemiyoruz. İncitmekten korkuyoruz ama inciniyoruz
çünkü istenen tek bir pınar. Seni seviyorum. Ve o mavi gözlerini açmanı
bekliyorum. Canım, günaydın.
Engin Bilginer
Rapsodi in Blue #1, haziran 1993
Engin Bilginer'in 'O Uyurken' hikayesi
http://epigraf.fisek.com.tr/index.php?num=318
Emre Sururi tarafından, 12/02/2001 tarihinde gönderildi.
Epigraf: Online Türkçe Edebiyat Arşivi | http://epigraf.fisek.com.tr
| epigraf | Bir önceki eser: Whispers Of Immortality / Thomas Stearns Eliot |
| Bir sonraki eser: Slav Hüznü / Enis Batur |