'Tamam, yok bir şey..' / Emre Sururi
Sevgilimin gözleri yeşildi ama sevdamız karaydı... (Zile bir kez bastım, açan
olmadı). O benden bir yaş büyüktü, ben ondan biraz uzun. Baştan belliydi
sevgimizin topal olacağı. (Cebimdeki anahtarlarımı arıyorum). Bir kış günü
karlar içinde olmuştu tanışmamız. Yürürken arkamdan gelip sırtımdan vuran hain
bir kartopu başlatmıştı herşeyi... Suç bende değildi. Daha o zamanlardan
cesurdu, bana bakıp "Seni vurdum!" deyivermişti. Evet, henüz tanışmamış
olabilirdik ama onun için o kadar da önemli değildi bu. (Kapı sessizce açıldı,
koltuğa pardesümü fırlattım, şapkamı çengele astım, ceketim üstümde, kaşkol
boynumda). "Benim adım Çiğdem seninkini söylesene.." İlk kez bu kadar rahat bir
kızla karşılaşıyordum ama bu benim de atılgan olduğum anlamına gelemezdi ki.
Adımı söylemem 3 dakikamı almıştı, yeşil gözlerindeki ışıltıya bakıp
donduğumdan. Uçarıydı sevgilim, yolda yürürken incelemediği insan kalmazdı.
Saçları uzun kestane idi önceleri ama sonra kestirdi. Tanıştığımızın üçüncü
günü seviştik, bana ilk erkeği olduğumu söyledi, öyle bir yüz yalan söylemezdi.
(Ağırdan merdivenleri çıkıyorum, Çiğdem komşuda olmalı, beni görünce
şaşıracak). Evlenmedik, şu dört yıllık beraberliğimizde evliliği bir kez olsun
düşünmedik. Ailelerimiz buna karşı çıktı ama yine de direndik. Bir gün bir kedi
getirdi eve, yavru, sokakta bulmuş, annesi yokmuş, o bizim çocuğumuz oldu.
Kızımızın adı Sevtap. İki kere beni kıskandırmak için başkalarıyla yemeğe çıktı
ama ikisinde de dayanamayıp yemeğin yarısında geri döndü. Alışmıştık
birbirimize. (Üst kattaki mutfağa giriyorum, buzdolabından süt çıkarıp bir
cezveye boşaltıyorum). Kedi Sevtap, Çiğdem ve ben, dostlarımızın örnek ailesi
seçilmiştik. Bir gün kedi Sevtap eve hamile döndü, bizim çocuğumuz olamıyormuş
çünkü ben kısırmışım, bunu sonradan öğrendik. Çiğdem ağlamaktan kıpkırmızı
olmuş bir burunla bir hafta dolaştı bana belli etmemeye çalışarak. (Süt
yeterince ısındı, cezveyi ateşten çekip, sütü bir fincana koyuyor, dolaptan
kahve kavanozunu arıyorum). Kavga ettiğimiz de oldu tabi, akşamında döndüğümde
evi boş bulduğum günler de. Kirlide kalmış bir gömleğine yüzümü dayayıp onun
özlemine dayanamayıp ağladığım saatleri de inkar etmem. Ama hem sevgi hem de
alışkanlık, sürekli ayrılığı zor kılıyor. Ya o döndü, ya da ben gidip onu aldım
ortak arkadaşlarımızın evinden, ama hiçbir zaman için kırgınlık olmadı
aramızda. Anlayış... o kadar. (Fincana kahveyi de ilave ettikten sonra üstünde
dumanı tüten sütümle biraz dinlenmek için yatak odasının yolunu tutuyorum). Bir
kartopu atımıyla tanıştığımız Çiğdem'den ayrılmayı hiç düşünmedim, düşüneceğime
de inanamam zaten. Yeşil gözleri var çünkü onun. Benimse boyum uzun. "Hadi
bakalım..." bu sözü nerede duysam onu hatırlarım, onun kadar güzel kimse
söyleyemez çünkü. Zamanlı ya da zamansız hiç önemi yok, bu lafı söylediğinde
bırakırım yaptığım işi, ona sarılırım. Çiğdem'i severim ben. Sevtap'ı da.
(Uçağın kalkışı iptal, yarına kaldı. Yatak odasının kapısı kapalı, kapının
önünde Sevtap uzanmış, bana bakıyor. Turuncu-beyaz bir tekir bu bizim Sevtap).
Üçlü, mutlu bir aileyiz biz, şu televizyondaki reklamlardakiler misali. Kavga
ettiğimiz de olur, Sevtap'ın mamasını vermeyi unuttuğumuz da... ama yine de
ayrılmayı hiç düşünmedim, düşüneceğimi de pek sanmıyorum. (Eğilip Sevtap'ın
başını okşuyorum, gözlerini kapıyor, iki sivri dişinin ortasından dilini
çıkarıp yalanıyor, sütlü kahvem elimde, yorgun argın, yatmak üzere kapıyı
itiyorum). Sevtap'ın yavrularını başkalarına verdik, birini kendimize ayırdık.
Bembeyaz rengi var, daha yavru. Karbeyazı koyduk adını, tanışmamızı hatırlatıp
dursun diye. Çiğdem'in ailesi başka şehirde, güya arada çok yol var diye ayda
yılda bir gidişimiz, esas gitmeyiş sebebimizi onlar da bizim gibi biliyorlar:
tavır koyuyoruz efendim. (Kapıyı açarken aklıma, yolculuktan erken dönen
kocaların karşılaştıkları manzaralarla ilgili karikatürler geliyor, şu andaki
durumum onlara ne kadar da benziyor, dudaklarımda bir tebessüm beliriyor, şimdi
bir de kapıyı açınca Çiğdem'i başka bir herifle görüyormuşum, ya da başka bir
kadın, daha komik olur... Kapıyı ittim; iki kişilik pirinç somyeli yatağımızda
bir herif ellerini başının arkasında kavuşturmuş, sigara içiyor, koltuk altına
yaslanmış, uyumakta olan kısa saçlı bir baş; Çiğdem'in başı, onun kısa saçı...
Adam beni farkedince bir an panikliyor, herhalde birazdan bu durumun mantıklı
açıklamasını da yapar ama ben dinlemek istemiyorum, elimi kaldırıp "tamam, yok
bişey, dikkat et uyanmasın..." diyorum. Çiğdem'in uyanmasını istemiyorum.
Çiğdem uyuyor. Yorgunluk yıkıcı, ben de uyumak istiyorum. Çiğdem'e bir kez daha
bakıyorum, herhalde bu onu son görüşüm, tabii dayanabilirsem. Gözleri kapalı
ama yeşil var kapalı göz kapaklarının altında. En azından bunu biliyorum. Adam
merakla bana bakıyor. Bu yaşadığı en garip an olmalı. "Tamam, yok bir şey".
Çıkıyorum odadan, merdivenleri inip, içmeye vakit bulamadığım sütün fincanını
gardroba koyuyorum, paltomu giyiyorum, tel gözlüklerimdeki camlar buğulanmış,
mendilimle onu siliyorum, kapıyı sessizce kapayıp yeni bir yaşama, Çiğdem'siz
bir yaşama ilerliyorum...)
Biliyorum ki böyle olmasını istemezdin, biliyorum ki herşey daha başka
olabilirdi... Biliyorum ki aslında sen ne yaptığını bilemeyecek kadar kötü bir
durumdaydın, biliyorum ki beni aslında ne kadar sevdiğinin farkına daha yeni
yeni varıyorsun... Biliyorum ki bunların hepsi yalan, yaşanmamış. Biliyorum ki
ben asla o kapıyı itip, açmadım. O el asla kalkmadı kapı koluna, asla çevirmedi
onu. Dahası biliyorum ki o kartopu sırtıma asla isabet etmedi, benim için sen
asla varolmadın.
28.5.1995
Emre Sururi
Kişisel Arşiv
Emre Sururi'den 'Tamam, yok bir şey...'
http://epigraf.fisek.com.tr/index.php?num=419
Emre Sururi tarafından, 08/04/2001 tarihinde gönderildi.
Epigraf: Online Türkçe Edebiyat Arşivi | http://epigraf.fisek.com.tr
| epigraf | Bir önceki eser: Kapı / Emre Sururi |
| Bir sonraki eser: Eda bu son / Emre Sururi |